Za zmarłych polecanych w Wypominkach rocznych modlimy się 

w każdą sobotę przed mszą św. 18;00 ( czas zimowy17;00)

niedzielę przed mszą św. o 8;00  oraz  10;30.

Wypominki można składać w kancelarii lub w zakrystii.

Msza gregoriańska (tzw. „gregorianka”) — to trzydzieści Mszy świętych odprawianych codziennie przez kolejne dni w intencji jednej osoby zmarłej o darowanie jej kar w czyśćcu.

  Mszy gregoriańskiej od samego początku towarzyszyło mocne przekonanie Kościoła o szczególnej jej skuteczności dla zmarłych cierpiących w czyśćcu.

W 1884r. Kongregacja Odpustów Stolicy Apostolskiej wyjaśniła, że zaufanie wiernych do mszy gregoriańskich jako szczególnie skutecznych dla uwolnienia zmarłego od kary czyśćca należy uważać za rozumne i zgodne z wiarą”.

„Zmiłujcie się nad nami przynajmniej wy, krewni i przyjaciele nasi,

gdyż bardzo cierpimy w więzieniu czyśćcowym.

Wy żyjący nie macie pojęcia, jakie tu męki ponosimy.

(...) My sami nic zrobić nie możemy, ale wy możecie za nas zrobić dużo...”..

„Świętą i zbawienną rzeczą jest modlić się za umarłych, aby od grzechów swoich byli uwolnieni".

                               Czym są wypominki? Po co je mamy zamawiać? Jaki jest cel ich wygłaszania?

 Wypominki są modlitwą za zmarłych z naszych rodzin: rodziców, krewnych, przyjaciół współmałżonków, dzieci.

Wypominki są wyrazem miłości i jedności całego Kościoła: pielgrzymującego na ziemi i tego,

który przeszedł już granicę śmierci.

Pisząc imiona zmarłych na kartkach wypominkowych, a następnie odczytując je, wyrażamy wiarę,

że ich imiona są zapisane w Bożej Księdze Życia.

Wypominki to wymienianie imion i nazwisk zmarłych połączone z modlitwą.

 W listopadzie modlitwa ta odmawiana jest codziennie przez oktawę uroczystości Wszystkich Świętych

lub też raz w tygodniu przez okres całego roku. Znaczenie wypominek jest tym większe, że związane są one z Eucharystią.

W intencji zmarłych wypisanych na kartkach wypominkowych odprawiana jest Msza św., która jest  najcenniejszym naszym darem dla kochanych zmarłych i darem najbardziej przez nich upragnionym.

W Drugiej Księdze Machabejskiej czytamy, iż książę izraelski Juda za poległych swoich żołnierzy złożył ofiarę przebłagalną

w świątyni, aby zostali uwolnieni od grzechu…. bardzo pięknie i szlachetnie uczynił, myślał bowiem o zmartwychwstaniu

(2 Mch 12, 43-46).

Wielkim orędownikiem i kontynuatorem tej tradycji był benedyktyński opat z Cluny  św. Odilon (zm. 1048). 

W 998 roku polecił on, aby we wszystkich klasztorach o regule benedyktyńskiej Dniem Zadusznym był 1 listopada.

Stąd wywodzi się tradycja obchodzenia w Kościele katolickim Dnia Zadusznego.

Z czasem władze kościelne przeniosły je na 2  listopada.

Nasz Wielki Rodak św. Jan Paweł II mówił w listopadzie 2003 roku w rozważaniach na „Anioł Pański”, iż: „Modlitwa za zmarłych jest ważną powinnością, bowiem nawet jeśli odeszli w łasce i w przyjaźni z Bogiem, być może potrzebują jeszcze ostatniego oczyszczenia, by dostąpić radości nieba”.

W Katechizmie ostatnim uczynkiem miłosierdzia co do duszy jest modlitwa za żywych i umarłych.

Obowiązkiem żywych jest modlitwa za zmarłych!

Pamiętajmy o naszych zmarłych i polecajmy ich miłosierdziu Bożemu w modlitwie wypominkowej.

Niech obok zewnętrznych wyrazów naszej miłości i pamięci obecny będzie także aspekt duchowy – modlitwa,

która nie jest widoczna dla oczu ciała, ale jest bardzo pomocna dla duszy  w czyśćcu cierpiącej.